W sprawie toczącej się pod sygnaturą III Ca 529/16 przed Sądem Okręgowym w Nowym Sączu Prezes UOKiK zajął stanowisko zawierające istotny pogląd w zakresie wykładni pojęcia „trwałego nośnika”.
Pogląd ten został wydany na tle ustawy o kredycie konsumenckim, ale należy go mieć na uwadze również na tle innych ustaw, które posługują się pojęciem trwałego nośnika. Jednym z takich aktów prawnych jest ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. W art. 21 ust. 1 stanowi ona, że przedsiębiorca ma obowiązek przekazać konsumentowi potwierdzenie zawarcia umowy na odległość na trwałym nośniku w rozsądnym czasie po jej zawarciu. Potwierdzenie takie obejmuje m. in. informacje, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta, chyba że przedsiębiorca dostarczył konsumentowi te informacje na trwałym nośniku przed zawarciem umowy.
Czym jest zatem trwały nośnik?
Ustawa o prawach konsumenta definiuje trwały nośnik jako „materiał lub narzędzie umożliwiające konsumentowi lub przedsiębiorcy przechowywanie informacji kierowanych osobiście do niego, w sposób umożliwiający dostęp do informacji w przyszłości przez czas odpowiedni do celów, jakim te informacje służą, i które pozwalają na odtworzenie przechowywanych informacji w niezmienionej postaci” (art. 2 pkt 4).
Zdaniem Prezesa UOKiK konto użytkownika na portalu internetowym oraz strona internetowa przedsiębiorcy nie są „trwałym nośnikiem”, w sytuacji, gdy przedsiębiorca może modyfikować (usuwać, zmieniać, dodawać) znajdujące się w nich treści (co do zasady w praktyce przedsiębiorca ma nieograniczone możliwości w tym zakresie). Jednocześnie w opinii Prezesa UOKiK, nie ma gwarancji, że umieszczone tam informacje pozostaną w niezmienionej postaci i w pierwotnym kształcie będą dostępne w przyszłości dla konsumenta. Może się bowiem zdarzyć, że na przykład konto użytkownika będzie czasowo niedostępne z uwagi na awarię techniczną lub też w ogóle takie konto zostanie usunięte; wówczas dostęp do tych informacji przez konsumenta będzie krótszy niż okres wykonywania umowy wraz z okresem, w którym konsumentowi będą przysługiwać roszczenia z tytułu zawartej umowy.
W świetle powyższego, naszym zdaniem, nie jest jednak definitywnie wykluczona możliwość stosowania strony internetowej i konta użytkownika jako funkcji mających na celu przekazywanie konsumentom informacji, które winny zostać utrwalone na trwałym nośniku. Jeśli bowiem przedsiębiorca jest w stanie zapewnić takie środki techniczne i organizacyjne, które umożliwią niezmienność i trwałość przekazywanych w ten sposób informacji, to wydaje się, że nic nie stroi na przeszkodzie, aby powyższe narzędzia stosować.