Jeżeli stroną umowy realizowanej na terenie RP, w tym umowy o pracę jest podmiot polski, umowę sporządza się w języku polskim. Umowa sporządzona w języku polskim może mieć wersję obcojęzyczną. Podstawą wykładni takiej umowy jest jej wersja polskojęzyczna.
Sprawy te reguluje ustawa z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (tj. z dnia 13 kwietnia 2018 r., Dz.U. z 2018 r. poz. 931).
W stosunkach pracy oznacza to, że odpowiedzialność za zawarcie umowy o pracę w języku obcym w razie sporu obciążać będzie pracodawcę, jako silniejszą stronę tego stosunku, a przede wszystkim stronę zobowiązaną do prowadzenia akt personalnych pracownika w strukturze dokumentów prowadzonych w języku polskim.
Art. 7 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy wskazuje, że przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy używa się języka polskiego jeżeli umowa ma być wykonana lub wykonywana na terytorium RP.
Z przepisów powołanej ustawy o języku polskim wynika, że czynności kontrolne przeprowadzane np. przez inspektorów pracy mają być realizowane w języku polskim, a pracodawcy zagraniczni są obowiązani do składania stosownych oświadczeń i wyjaśnień w toku tych kontroli w języku polskim.
W konsekwencji, na pracodawcy będącym obcokrajowcem ciąży obowiązek zapewnienia przedkładania do kontroli wymaganych dokumentów sporządzonych w języku polskim oraz składania stosownych wyjaśnień także w języku polskim. Oznacza to, że powinność ta obejmuje (w sytuacji prowadzenia działalności na terenie RP), zapewnienie ewentualnego tłumacza, który to obowiązek obciąża podmiot kontrolowany, a nie inspektora pracy.
Warto też dodać, ustawa zobowiązuje Państwową Inspekcję Pracy do kontroli używania języka polskiego w zakresie wykonywania przepisów prawa pracy. Jednocześnie przewidziano, że ten kto na terytorium RP przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy sporządza umowę lub inny dokument wyłącznie w języku obcym podlega karze grzywny do 5000 złotych.
radca prawny Łukasz Grzelak